Karen Luther Htoo God's Army

GOD'S ARMY THE REAL STORY

                                                 

                                                              I LOVE KAREN PEOPLE

เรื่องราวของก๊อดอาร์มี่ซึ่งเป็นเรื่องจริงที่ได้บันทึกโดย Luther Htoo
 วันที่ 3 พฤษภาคม ปีค.ศ.1997. ก๊อดอาร์มี่ก็คือกะเหรี่ยงที่ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป มีอาชีพทำนาและทำไร่ แต่ก๊อดอาร์มี่รักชาติ รักประชาชน  เสี่ยงตายเพื่อประเทศชาติ เสี่ยงตายเพื่อแผ่นดินเกิด ในปีค.ศ.1997  ทหารพม่าได้เข้ามารุกรานและทำร้ายชาวกะเหรี่ยง, เผาบ้าน ขมขื่นผู้หญิง, ผู้ชายต้องไปเป็นทาสรับใช้ในการแบกปืนให้กับทหารพม่า พวกเด็ก ๆในหมู่บ้านและผู้หญิงถูกทำร้าย ผู้หญิงที่สวย ๆ ต้องไปนอนกับทหารพม่า ถ้าผู้หญิงเหล่านั้นไม่ยอมไปนอนกับทหารพม่า พ่อแม่ของพวกเธอจะต้องโดนทหารพม่าฆ่าตาย พวกเธอจึงยอมไปนอนกับทหารพม่าแต่พวกเธอโดนข่มขืนจากทหารพม่าทั้งหมดแล้วสุดท้ายพวกเธอก็ถูกทหารพม่าฆ่าตาย, เรื่องนี้ทำให้ผมไม่พอใจและเป็นเรื่องที่ทำให้ผมเจ็บปวดมาก ผมจึงตัดสินใจที่จะจับปืนเพื่อต่อสู้กับพม่า และหากผมตาย  ผมจะยอมตายเพื่อแผ่นดินเกิดของผม  ผมบอกพ่อกับแม่ว่า "ผมจะไปรบกับพม่า" แต่แม่ของผมไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น ผมจึงบอกกับแม่ว่า "แม่ครับหากผมตายในสนามรบแล้ว แม่ร้องไห้ ขอให้แม่รับรู้ไว้ว่านั่นคือน้ำตาแห่งอิสระภาพ"  แม่กอดผมแล้วร้องไห้ แม่บอกผมว่า"ลูกจะต้องกลับมา" แต่ผมก็ไม่ได้ร้องไห้นะเพราะผมรู้ว่าผมจะต้องตายอยู่แล้ว. วันที่ 5 พฤษภาคม ปี ค.ศ. 1997เวลา 7 โมงเช้า ผมกับเพื่อน รวม 7 คนไปรบกับพม่า ในเวลา  7 โมง 34 นาที พวกเราตายไปหนึ่งคน ในเวลา 8 โมง 47 นาที พวกเราบาดเจ็บอีกหนึ่งคน  พวกเราเหลือแค่ 5 คน แต่พวกเราจะไม่ยอมแพ้พวกเราจะเสี่ยงตายเพื่อประเทศ­ชาติ จะเสี่ยงตายเพื่อประเทศ­เกิด 9 โมง 32 นาที พวกเราได้ชัยชนะและได้อาวุธของพม่า พวกเราเห็นพม่าตาย  พวกเรารู้สึกมีความสุข  จากนั้นมาพวกเราจึงต้องสู้รบกับพม่าและจะสู้ต่อไป.

นอกจากนี้พวกเรายังมีทหารที่คอยรักษาความปลอดภัยให้กับประชาชน
 พวกเราย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านกำมะปอว์ พร้อมกับทหาร รวมทั้งหมดมากกว่า 300 คน และมีบ้าน มากกว่า 100 หลังคาเรือน ทหารพม่าพยายามเข้าโจมตี หมู่บ้านกำมะปอว์ หลายครั้งแต่ทหารพม่าไม่สามารถยึดหมู่บ้านกำมะปอว์ไว้ได้ พวกเราได้สร้างโบสถ์และโรงเรียนในหมู่บ้านกำมะปอว์ ส่วนทหารต้องอยู่ใกล้ๆ กับทหารพม่าเพราะต้องคอยรักษาความปลอดภัยให้กับประชาชนและหมู่บ้าน บางครั้งทหารพม่าเข้าโจมตี 4-5 วัน แต่พวกเราไม่ยอมแพ้เพราะพวกเรารักแผ่นดินเกิด พวกเราตัดสินใจที่จะตายบนแผ่นดินเกิด พวกเราหลายคนเสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ บางครั้งพวกเราไม่ได้ทานข้าวถึง 5 วันเพราะต้องสู้รบกับพม่า ทหารบางคนน้อยใจและฆ่าตัวตาย เพราะกินข้าวไม่อิ่ม, ไม่มีเสื้อผ้า ไม่ได้อยู่กับครอบครัว ต้องอยู่ในป่าทุกวัน ยังไงก็พวกเราต้องสู้ต่อไป ก๊อดอาร์มี่ไปรบถึงเมืองพม่า ชาวบ้านของพม่าชอบก๊อดอาร์มี่มาก เพราะ ก๊อดอาร์มี่มีกฎระเบียบในการปฏิบัติหน้าที่.
1.ไม่ดื่มสุราขณะปฏิบัติหน้าที่
2.ไม่ทำร้ายชาวบ้าน
3.มีการสวดมนต์ ภาวนา 2ครั้ง/วัน
4.ไม่ทำร้ายผู้หญิง
ก๊อดอาร์มี่ไปหมู่บ้านไหนๆชาวบ้านก็รู้สึกดีใจกันมาก เพราะก๊อดอาร์มี่เป็นทหารที่ไม่ทำร้ายชาวบ้านและเป็นทหารที่ใจดี ทหารของก๊อดอาร์มี่ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ และอายุน้อย พวกเราเกิดมา พวกเราได้อยู่กับพ่อแม่ได้ไม่นาน พวกเราก็ต้องออกจากบ้าน ต้องมาจับปืนเพื่อต่อสู้กับพม่า และพวกเราก็ต้องเสียชีวิต เพื่อสันติภาพในแผ่นดินเกิด. ทหารของ ก๊อดอาร์มี่ อายุ ระหว่าง12 -17 ปี มีการตายเยอะมาก เพราะพวกเราต้องต่อสู้กับพม่าตลอดเวลา ฉันมีเพื่อนที่ อายุ 14 ปี เขา ถูกยิง ตอนที่เขายังไม่ตาย  เขาได้พูดกับฉันว่า "ถ้าฉันตายแล้ว อย่าลืมฉัน หากได้กอบกู้แผ่นดินของเราคืนมา "  ฉันบอกเขาว่า คุณจะอยู่ในใจฉันเสมอ ยังไงก็ฉันจะสู้ต่อไป.

วันเสาร์ที่ 1 ตุลาคม 1999 กลุ่มนักศึกษาพม่า จำนวน 5 คน พร้อมอาวุธปืน ระเบิด บุกเข้าไปในสถานทูตพม่า ในประเทศไทยและจับเจ้าหน้าที่ในสถานทูต เพราะ นักศึกษาพม่า 5 คนนี้ พวกเขาต้องการให้ รัฐบาลทหารพม่าปล่อยตัวนางอองซาน ซูจี    นักศึกษาพม่า 5 คนนี้ ได้จับตัวคนในสถานทูตผิดคนซึ่งเป็นคนที่พวกเขาไม่ต้องการ พวกเขาจึงได้ปล่อยคนเหล่านั้นที่พวกเขาจับมาในสถานทูต และพวกเขาเรียกร้องให้รัฐบาลไทยไปส่งพวกเขาที่หมู่บ้านกำมะปอว์โดยใช้เฮลิคอปเตอร์ เพราะพวกเขามีเพื่อน รออยู่ที่นั่น จำนวน 13 คน ก๊อดอาร์มี่กับกลุ่มนักศึกษาพม่า ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ต่างคนต่างอยู่ อาวุธของพวกเขาไม่ได้มาจากก๊อดอาร์มี่  พวกเขาหาซื้อในประเทศไทยเอง ในหมู่บ้านกำมะปอว์เป็นหมู่บ้านก๊อดอาร์มี่ แต่ก๊อดอาร์มี่ห้ามพวกเขาไม่ให้มาอยู่ไม่ได้ เพราะพวกเขามีอาวุธและพวกเขากำลังปฏิบัติหน้าที่ ของพวกเขา พวกเราก็ปฏิบัติหน้าที่ของพวกเรา ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน เพราะสงครามยังไม่จบ  ทหารไทยมาขอร้องกับฉันให้จับพวกเขา  แต่ฉันก็บอกทหารไทยว่า "ฉันจะจับให้ไม่ได้เพราะพวกเขามีอาวุธปืน ถ้าพวกเราจับพวกเขา พวกเขาก็จะยิงพวกเรา ถ้าคุณต้องการพวกเขาก็ให้มาจับพวกเขาเอง  เพราะไทยมาส่งพวกเขาก็จับพวกเขาไปเลยซิ มันไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉันก็ต้องสู้รบกับพม่าทุกวันอยู่แล้ว

นอกจากนี้พวกเราไปซื้ออาหารในประเทศไทย ทหารไทยอยู่บนท้องถนนและยิงชาวบ้านของก๊อดอาร์มี่ตาย4 คน แต่พวกเราต้องอยู่เงียบ เพราะพวกเราไม่ต้องการเป็นศัตรูกับไทย วันที่ 15 มกราคม ปี 2000 พวกเราได้ยินมาว่าพวกพม่าจะเข้ามาโจมตีหมู่บ้านกำมะปอว์ ฉันให้ทหารทุกคนดูแลหมู่บ้านกำมะปอว์ให้ดีที่สุด ฉันให้ทหารเตรียม ปืนใหญ่ 82 mmไว้บนเขา 1030 วันที่ 17 มกราคม 2000 ทหารไทยในชุดสีดำ เดินเข้ามาที่เขา 1030 ในประเทศพม่าและบอกให้พวกเราไปจากภูเขา 1030 ทหารก๊อดอาร์มี่วิทยุหถึงฉัน แล้วบอกฉันว่า "ทหารไทยมาที่เขา1030. คุณต้องมาพูดคุยกับทหารไทย" ฉันจึงถามทหารก๊อดอาร์มี่ว่า "พวกเขามาทำไมเพราะขณะนี้ทหารก๊อดอาร์มี่กำลังรบกับพม่าอยู่ด้านหน้าแล้ว" ฉันไปและคุยกับทหารไทย พวกเขาบอกฉันว่า"คุณจะอยู่ในเขา 1030 ไม่ได้" ฉันพูดกับทหารไทยที่เป็นกะเหรี่ยงซึ่งเขาเป็นคนเชียงใหม่ไปว่า ทำไมฉันอยู่ที่เขา 1030 ไม่ได้ ที่นี่เป็นประเทศพม่า ฉันต้องอยู่ เพราะฉันจะต้องดูแลหมู่บ้านกำมะปอว์ พวกคุณไม่ได้มีศัตรูและไม่ได้รบกับใคร คุณช่วยแปลให้ผู้กองของคุณด้วย ทหารไทยคนกะเหรี่ยงเชียงใหม่แปลให้ผู้กองของเขา และพวกเขาจึงกลับไป วันที่ 17 มกราคม 2000 ทหารไทยยิง หมู่บ้านกำมะปอว์ และภูเขา 1030 ปืนที่จำเสียงได้ 120มม. 4 กระบอก. RPG 7, 3 กระบอก, 57มม. 2 กระบอก . M60, 2 กระบอกและปืนอื่น ๆ ลูกกระสุน มาจากประเทศไทยเยอะมาก. 2วัน2คืน คนเสียชีวิตและบาดเจ็บเยอะมาก และทหารไทยที่จะไปดูก๊อดอาร์มี่ ในหมู่บ้านกำมะปอว์ว่าตายหมดหรือยัง ทหารไทยไปและโดนระเบิดตายไป4คน ก๊อดอาร์มี่ 2 คนกับนักศึกษาพม่า 8 คน พวกเขาร่วมกันไปขอความช่วยเหลือกับหมอที่โรงพยาบาลราชบุรี. (กฎหมาย อย่าทำร้ายใคร อย่าทำร้ายหมอ) คน10คนนี้ต้องการ 5 ข้อ 1. ให้รัฐบาลไทยหยุดใช้ปืน ค 120 มม. ยิงชนกลุ่มน้อยตามแนวตะเข็บชายแดนและให้รับรักษาผู้บาดเจ็บจากเหตุการณ์ดังกล่าวด้วย 2. ให้รัฐบาลไทยหยุดช่วยเหลือทหารพม่าที่มาใช้ดินแดนไทยมาต่อสู้กับชนกลุ่มน้อย 3. ให้รัฐบาลไทยช่วยเหลือผู้อพยพบ้านบ่อหวี 4. ให้รัฐบาลไทยกดดันรัฐบาลพม่าให้ยอมรับชนชาติกะเหรี่ยง 5. ให้รัฐบาลไทยลงโทษทหารไทยที่สั่งให้ยิงฐานของตน รัฐบาลไทยบอกคนทั้ง10คนให้วางอาวุธและจะช่วยในสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกเขายอมทำเพราะเชื่อว่าทหารไทยจะช่วยเหลือพวกเขา แต่ถูกทหารไทยฆ่าตายทั้ง10คน ทหารไทยยิงเข้าไปในหมู่บ้านกำมะปอว์3วัน3คืน เสร็จแล้ว ทหารพม่าก็มาถึงหมู่บ้านกำมะปอว์ นอกจากนี้เราต้องรบกับพม่าอีกในหมู่บ้านกำมะปอว์ พม่ายึดหมู่บ้านกำมะปอว์ไม่ได้ แต่ชาวบ้านอยู่กำมะปอว์ไม่ได้แล้ว ชาวบ้านต้องย้ายไปอยู่ในแมแชรี่ เรารบกับพม่า5ชั่วโมง เราได้ศพพม่า36ศพ แต่จำนวนที่ตายจริงๆนั้นเราไม่ทราบจำนวน และเราได้อาวุธของพม่า เช่น ปืน กระสุน วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมสั่งให้ทหารทุกคนอยู่ดูแลกำมะปอว์ ส่วนผมและทหารอีก14 คนจะไปเข้าโบสถ์ในแมแชรี่ ไปถึงประมาณบ่ายสามโมงเย็น เราไปถึงโบสถ์ได้ประมาณ10นาที และได้ยินเสียงปืน เราแค่คิดว่าชาวบ้านยิงสัตว์ เราคิดว่าทหารพม่าเข้ามาไม่ได้เพราะทหารก๊อดอาร์มี่อยู่ข้างหน้า แต่ทหารพม่ามาจากไทยเพราะทหารไทยส่งมาทางชายแดน พวกเรา14คนต้องยอมตายที่แมแชรี่เพราะถ้าหนีพม่าจะจับชาวบ้าน เรายิงกับพม่าถึง2ทุ่ม คืนนี้ชาวบ้านทุกคนปลอดภัยดีแต่เราต้องอยู่ในแมแชรี่ และผมสั่งให้ทหารที่กำมะปอว์ให้มาที่แมแชรี่ เพราะทหารพม่ามาถึงแมแชรี่แล้ว พม่ามาเยอะมากการรบครั้งนี้สำคัญมากเรารบกับพม่าตั้งแต่ตอนเช้าตีห้าถึงเที่ยงวันครั้งนี้พม่าตายเยอะมากพวกเราก็บาดเจ็บและตาย กระสุนเราก็มีไม่มากและมีแต่จะใช้ไม่มีการได้รับเข้ามา แต่เราได้ปืน 60 มม. จากพม่าที่จับได้ เราจับทหารพม่าได้1คน เราได้ศพพม่ามา67ศพ และเราเห็นปืนกระบอกหนึ่งมีภาษาไทย เราถามทหารพม่าที่จับได้ว่า ปืนกระบอกนี้ใครให้มา ทหารพม่าบอกว่าทหารไทยให้มา และเราถามอีกว่าทหารไทยให้ปืน 60 มม. มากี่กระบอก เขาบอกว่าเขาไม่ทราบแต่ทหารไทยเอาปืนให้จำนวนมาก นอกจากนี้ชาวบ้านที่กำมะปอว์อยู่ไม่ได้แล้ว จึงต้องลงไปในประเทศไทย เพราะพวกเราตายไปหลายคน อีกอย่างกระสุนปืนของเราก็ไม่มีแล้ว ทหารบางคนก็ไปส่งครอบครัวของเขา พวกเราเหลือแค่27คน พวกเรา27คนอยู่ที่ชายแดนส่วนชาวบ้านกำมะปอว์ทุกคนลงไปในห้วยสุ พอพวกเขาลงไปถึงห้วยสุทหารไทยแยกชายหญิงออกจากกันให้ชายและหญิงอยู่กันคนละที่ ทหารไทยต้องการผู้ชายที่แข็งแรงไปทำงาน และมีผู้กองของก๊อดอาร์มี่คนหนึ่งที่ถูกทหารไทยทำร้ายโดยแก้ผ้าและต่อยเตะจนฟันหัก1ซี่ และผู้ชายที่แยกมา55คนนั้น ขึ้นรถไปแล้วหายไปตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ยังไม่พบร่องรอยของพวกเขาเลย

ก๊อดอาร์มี่27คนที่เหลือลำบากมาก เพราะไม่มีเงินไม่มีอาหารแต่ ใจของทุกคนยังสู้พม่าอยู่ บางครั้งห้าหกวันก็ไม่ได้กินข้าวต้องกินกล้วยป่า แต่เราไม่เสียใจและไม่ยอมแพ้กับพม่า ผมให้ทหารทำงานหาไม้หอมไปขายในประเทศไทยพอได้เงินมาเราก็ซื่ออาหาร บุหรี่ รองเท้า กางเกง คนที่ไปขายไม้หอมชื่อ แรมโบ้ เขาไปขายไม้หอมคนไทยไม่เอาเงินให้เขาแต่บอกว่ายืม เขากับเพื่อน2คน ตอนวันลอยกระทงพวกเขาไปเจอคนไทยเมาเหล้า1คนคนไทยที่เมาพูดกับแรมโบ้ว่า กะเหรี่ยงโง่ กะเหรี่ยงไม่มีประเทศ แรมโบ้ไม่พอใจเลยกลับไปเอาปืนมายิงคนไทยตายไป7คน คนที่ยิงตายคือคนที่เอาไม้หอมไปแต่ไม่เอาเงินให้ และแรมโบ้ก็ระเบิดตัวเองตาย นอกจากนี้ทหารไทยไปเอาทหาร KNU มามากกว่า30คน ที่จะให้มายิงก๊อดอาร์มี่ พอพวกทหาร KNU มาพวกเราก็คุยกับพวกเขาดีๆเพราะเราเป็นกะเหรี่ยงเหมือนกัน พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน และทหาร KNU ยิงทหารก๊อดอาร์มี่ตายไป1คนบาดเจ็บอีก1คน แต่ทหารก๊อดอาร์มี่ไม่ยิงตอบเพราะเขาเป็นกะเหรี่ยงเหมือนกัน เมื่อเราต้องยิงกับกะเหรี่ยงด้วยกันแล้ว เราน้อยใจที่ต้องยิงกับกะเหรี่ยงด้วยกันเอง พวกก๊อดอาร์มี่จึงไปมอบตัวกับไทย ส่วนทหาร KNU บางคนก็ไปมอบตัวกับพม่าเพราะไม่อยากฆ่ากะเหรี่ยงด้วยกันเอง

                                                                         KAREN SONG FOR YOU